Anton is een sociale man. Het type gezellige kletsmajoor. Tijdens een interview in het idyllische Rhoon praat hij non-stop over alles wat hij de afgelopen jaren heeft meegemaakt. We zitten buiten aan een van de picknicktafels die hij voor zijn gasten heeft neergezet. Hier kunnen ze koffie en thee drinken en genieten van de taarten die Anton samen met zijn stagiaires bakt. Zijn winkel met bakkerijgrondstoffen en gepersonaliseerde taarten is een oase van rust. Het eindresultaat van een jarenlange zoektocht naar de juiste manier om uiting te kunnen geven aan zijn jongensdroom. Lees hieronder hoe hij via allerlei omzwervingen nu eindelijk de ondernemer is die hij altijd al wilde zijn.
Jongensdroom komt uit
“Ik werkte als interim manager in de chocoladefabriek. Op een bepaald punt kwam de eigenaar financieel in de problemen. Hij kon niets meer betalen. Geen huur, geen salarissen. Samen met de pandeigenaar heb ik besloten om het bedrijf over te nemen. Ik als eigenaar, hij als financier. Dat was een jongensdroom. Om te gaan ondernemen in de bakindustrie. Ik kende een hoop mensen die wel voor me wilden werken. Familie en vrienden vooral. En binnen no time zijn we begonnen.
Binnen een half jaar hadden we net zoveel omzet als de vorige eigenaar. Dat kwam dus neer op een beetje verlies. Het ging niet snel genoeg. Op een dag werd ik gebeld door de pandeigenaar, waarmee ik dit avontuur was begonnen. Hij vertelde mij dat ik niet meer welkom was op kantoor vanwege de tegenvallende resultaten.
Zorgen om personeel
Mijn personeel bestond toen uit zeven mensen. Die heb ik in die tijd allemaal uit eigen zak moeten betalen. Uiteindelijk lukte dat niet meer en heb ik het bedrijf 4 maanden stilgelegd. Voor mij was het heel simpel. Ik had hen aan een baan geholpen, dus nu was het aan hen om mij te steunen. Ik heb ze gevraagd om vrijwillig te vertrekken. Ze werkten op contractbasis voor mij, dus zouden onvrijwillig zonder baan komen te zitten. Ik vond het moeilijk, maar heb het ze toch gevraagd. Zes van de zeven vonden dat prima. Die waren bereid om te vertrekken zonder verzet en op zoek te gaan naar een nieuwe baan. De zevende zat in de ziektewet. Die zou moeilijk een nieuwe baan te vinden die bij hem paste. Ik wilde hem niet thuis laten zitten, dus ik besloot om sociaal te gaan ondernemen. Door een sociale werkplaats te starten kon ik hem weer in dienst nemen. Ik had de machines nog. Dus ik begon aan een nieuw avontuur.
Regelingen liepen mis
In het bedrijf dat ik toen gestart ben konden mensen met een beperking onder begeleiding chocolade komen maken. Dit klonk weer als een jongensdroom: mijn bedrijf als werkplek voor mensen met verminderde arbeidskansen. Dus ik herpakte mezelf en begon opnieuw.
In 2012 begon ik met een kantoortje in Ede. Dat was 42 kilometer van de woonplaats van de werknemer in kwestie. Iemand in de ziektewet mag officieel maar 40 kilometer rijden naar een werkplek. Ik dacht dat ik goede afspraken had gemaakt met hem. Maar hij moest herintreden van het UWV en na veel onenigheid werd dat toch een rechtszaak. En die verloor ik. Omdat ik in hun ogen niet de uiterste inspanning had gedaan om hem te laten herintreden. Voor mijn gevoel was dat geen rechtvaardig besluit.
Veroordeeld
Ik werd veroordeeld, moest van alles voor hem gaan betalen. Jarenlang. Ik weet het nog goed. De ene dag moest ik mijn moeder begraven en de dag erna werd ik veroordeeld tot die geldboete. Nou, ik kan je vertellen, toen was mijn grens bereikt. Voor mijn gevoel had hij mij echt genaaid. Ik dacht toen. Ja, ik geen cent, jij ook geen cent. Toen heb ik mijn faillissement aangevraagd. Als oplossing.
Daarna raakte ik bijna alles kwijt. Ik ben getrouwd, twee kinderen, dus had thuis ook nog mijn verantwoordelijkheden. Ik heb een doorstartscenario bekeken. Ik kwam tot de conclusie dat ik toch verder zou gaan met de machines. Want die had ik nog steeds. Met 2500 euro van mijn dochter ben ik doorgestart.
En weer opnieuw begonnen
En zo is het gegaan. Ik had 2500 euro, 1 machine en een nieuw idee. Ik was goed met bakken. Ik had jarenlang in die bakkerijgrondstoffen gezeten, dus daar wist ik alles van. Ik ben me gaan verdiepen in basis bakpoeders die nodig zijn om taarten mee te bakken. Een beetje gegroeid en toen ben ik toevallig iemand tegen het lijn aangelopen. Die man zei: ik ga jou helpen. Een eenzame man. Uiteindelijk heeft hij de bank vrijgekocht voor mij. Hij heeft twee marsepein machines teruggekocht. Ik kon marsepein leveren en bakpoeders. Ik leverde bakkerijen aan, deed het op mijn manier. Alles met mijn eigen auto. Elke week het hele land door. Hij zorgde voor de productie, ik voor de verkoop. Hartstikke leuk.
En toen had ik ineens klanten die moeilijk zaten met geld. Van een klant had ik nog 150.000 euro tegoed. Ik ben met deze dame aan tafel gaan zitten. Heb gezegd: Luister, als het niet gaat, laat het me weten, dan zoeken we samen hulp. Ik kende inmiddels een hoop mensen die kunnen ondersteunen in penibele bedrijfssituaties. Zij ging bijna failliet, dus ik heb haar hele inventaris overgenomen. Zij zou financieel niet ten onder gaan en ik kon mijn bedrijf uitbreiden. Dus in een jaar tijd ging ik van niks naar twee winkels, één in Etten-Leur en één in Geldermalsen en mijn eigen machines in Ede. Dat ging hartstikke goed allemaal.
Ook kon ik weer mensen aan werk helpen. In de ene winkel liet ik mijn zus en mijn dochter werken, voor de andere locatie had ik al snel een man gevonden die daar de boel wilde runnen voor mij. Die zou dat daar allemaal wel gaan regelen. Helaas raakte hij overspannen. Het was toch allemaal teveel voor hem. Te veel verantwoordelijkheid. Ja. Jeetje. Toen heb ik bijna een jaar lang de route Rotterdam, Etten-Leur, Geldermalsen, Ede gereden. Twee drie keer in de week. Andere dagen stond ik overdag in de winkel in Geldermalsen en ging ik ‘s avonds naar Ede om te produceren. Ik was echt 24/7 bezig om alles draaiende te houden. Maar er zat niks anders op. Ik moest mijn winkels voorzien van spullen en dat was tevens mijn eigen productie.
Meer rust door sociaal ondernemerschap?
In oktober 2014 kwam ik in contact met iemand van een reclamebureau, die vertelde mij dat hij nog wel een locatie wist voor een nieuwe winkel. Ik heb meteen besloten om de winkel in Etten-Leur te sluiten. Ik trok hier in en om rust te creëren heb ik alle andere locaties leeg getrokken en besloten om voortaan al mijn energie op deze ene winkel te richten in Rhoon. Het werd mij allemaal teveel. Dus ik besloot om lokaal te gaan sociaal te ondernemen. In december 2014 was ik operationeel.
Maar toen kreeg ik een klap. Die twee heftige jaren hadden er toch goed ingehakt. Ik kon mezelf bijna niet meer van de bank hijsen in de weekenden, terwijl ik dan eigenlijk mijn administratie zou moeten doen. Ik had wat achterstanden opgelopen. Dat is de reden dat ik contact op heb genomen met Over Rood. Ik ben best mans, ik weet aardig de weg in ondernemersland. Alleen wat me al die jaren al opviel was dat als je als ondernemer in de problemen, dat iedereen je dan wil helpen. Maar ze proberen tegelijkertijd je laatste cent uit je portemonnee te halen.
‘Ga je nou eens richten op het goede’
Ik heb in eerste instantie contact gehad met Over Rood Amsterdam. Het eerste wat Marcel zei was: ‘Ga je focussen! Je kan vast van alles tegelijk, maar ga je nou eens richten op het goede’. Ik was met teveel dingen bezig. Ik had geen tijd voor mijn administratie, want om te verkopen moest ik ook produceren. Dus doordeweeks stond ik in de winkel en in het weekend stond ik te produceren. Op den duur werd ik gesloopt daardoor. Ik heb de knoop doorgehakt. Vanaf nu alleen nog maar KC’s Bakery.
Over Rood denkt op allerlei vlakken met me mee. Frans helpt me bijvoorbeeld met mijn marketing. Als ik met die man om de tafel heb gezeten, dan heb ik zoveel energie. Ik zie in hem een side kick. Frans is een held. Via Diny ben ik aan een advocaat gekomen, die me bijstaat in mijn faillissement. Zo zijn we samen lekker aan de gang. Inmiddels heb ik ook mijn administratie dankzij Over Rood weer op orde.
KC’s Bakery missie
Mijn missie is lekkere taarten maken. Ik heb verstand van bakkerijgrondstoffen en verstand van bakken. Van zand tot klant, ik heb alles meegemaakt in 25 jaar tijd. Ik maak taarten, ik geef workshops taarten bakken en chocoladeletters maken. Ik gebruik alleen maar bakspullen waar ik zelf achter sta. Ik gun mensen alleen de allerlekkerste taart. Ook heeft KC’s Bakery een sociale functie. Ik ben een erkend leerbedrijf geworden. Daarom heb ik twee stagiaires. Allebei met een verstandelijke beperking. Die meiden maken in een productiebedrijf geen schijn van kans. Dat gaat veel te snel voor ze. En hier kan ik ze met aandacht begeleiden. Ik vind het fijn om anderen een kans te geven die ergens anders misschien over het hoofd zouden worden gezien. Ik word hier erg gelukkig van. En dat is uiteindelijk waar het om gaat.
Mijn allergrootste valkuil is dat ik goed van vertrouwen ben naar anderen toe. Tegenwoordig stel ik mezelf altijd de vraag: kan ik wijzer worden van deze persoon of niet. Dat is een pragmatische benadering, maar ik ben al zo vaak op mijn bek gegaan, dat het wel moet. Ik zoek alleen mensen waar ik positieve energie van krijg. Ik ben veranderd als mens door alle ellende. Ik ben in mijn werk weer gelukkig en dat ben ik jarenlang niet geweest.
